Κατηγορία: Συνδικαλισμός
Να μη μείνουμε θεατές στα σχέδιά τους! Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας!
Όσο προχωράει το τρέχον ακαδημαϊκό εξάμηνο νιώθουμε ως φοιτητές ότι όχι μόνο τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς τα συμφέροντά μας, αλλά αντίθετα διαμορφώνεται μια ασφυκτική καθημερινότητα στο επίπεδο των σπουδών. Οι απαιτήσεις των καθηγητών σε κάθε μάθημα έχουν υπερβεί πια κάθε ανθρώπινο όριο και την ίδια στιγμή προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στις αλλεπάλληλες προόδους (Μηχανική Ι, Φυσική Ι, Ανάλυση Ι, μαθήματα κατεύθυνσης), που πέφτουν κυριολεκτικά η μία μετά την άλλη, στις παρακολουθήσεις ,στα εργαστήρια και τα dead lines των εργασιών. Το όλο πακέτο έρχεται και συμπληρώνει το πρόγραμμα της εξεταστικής στην ίδια φιλοσοφία. “Κόψτε το λαιμό σας” λοιπόν μας λένε, καθώς οδεύουμε ήδη εξουθενωμένοι προς τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Να μη μείνουμε θεατές στα σχέδιά τους! Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας
Το παρόν και μέλλον που διαμορφώνεται για όλους μας, απέχει μίλια από αυτό που ονειρευόμασταν. Κάποιος, είτε ως φοιτητής στο φυσικό, είτε ευρύτερα ως νεολαίος, είτε ως εργαζόμενος (σημερινός ή μελλοντικός), έρχεται αντιμέτωπος με μία φριχτή πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα η οποία σχετίζεται με πολιτικές, που στοχεύουν να τσακίσουν δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων.
Καμιά κυβέρνηση, ασχέτως του πώς αυτοπροσδιορίζεται, δε δίστασε -και δε θα διστάσει- να μας θυσιάζει στο βωμό του κεφαλαίου. Η επίθεση, πολύ απλά, θα συνεχίζεται έως ότου εμείς οι ίδιοι να τη σταματήσουμε. Άρα,η υπεράσπιση των ζωών μας έγκειται αποκλειστικά στους δικούς μας αγώνες, μακριά από δήθεν σωτήρες!
Με αφορμή τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά
Στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την παιδεία έχει ανοίξει- με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- το ζήτημα των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς “πως επηρεάζει αυτό το θέμα εμάς τους προπτυχιακούς;”
Η συζήτηση για τα μεταπτυχιακά δεν άνοιξε από το σύστημα για φιλολογικούς λόγους και δεν αφορά φυσικά μια μικρή μερίδα φοιτητών. Αντίθετα στοχεύει ξεκάθαρα στη συνολική αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού και κύρια του εργασιακού τοπίου για την πλειοψηφία της νεολαίας.
«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤΤα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος η αντίληψη της στροφής στον ατομικό δρόμο και της παραίτησης από τις συλλογικές διαδικασίες. Χέρι-χέρι με αυτές τις λογικές παραίτησης που καλλιεργεί το σύστημα, δε θα μπορούσε να λείπει και η λασπολογία αυτού, προς κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας που τείνει να αμφισβητεί και να παλεύει για αυτά που δικαιούται.