Η συγκυρία που διανύουμε στιγματίζεται έντονα από το παραμύθι του “τέλους των μνημονίων” και της μετάβασης σε μια καινούργια εποχή δήθεν “σταθερότητας”. Γίνεται όλο και πιο έκδηλο ότι η επιστροφή στη λεγόμενη ανάπτυξη, όπως την εννοούν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ, απαιτεί σε τελική ανάλυση τη συνολική υποτίμηση των δικών μας ζωών. Παράλληλα βλέπουμε όλο και πιο συχνά τη φρίκη του πολέμου να δίνει τον τόνο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή με επίκεντρο το διαμελισμό της Συρίας, τη σφαγή των Παλαιστινίων, την σχεδόν “αόρατη” για τα μάτια πολλών εξόντωση του λαού της Υεμένης. Βλέπουμε και τον εθνικισμό και τον φασισμό να προσπαθεί να ορθώσει το ανάστημά του και να ριζώσει πιο βαθιά στη συλλογική συνείδηση. Αυτά μας υπενθυμίζουν ότι ως νεολαίοι δεν έχουμε τίποτα πραγματικά να χωρίσουμε με τους άλλους λαούς αλλά, αντιθέτως, έχουμε κάθε συμφέρον να παλέψουμε για ειρήνη στην περιοχή μας απέναντι σ’ αυτούς που σχεδιάζουν την αλληλοσφαγή των λαών για να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.
45 χρόνια λοιπόν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία που σπουδάζει ή δουλεύει καλείται να σταθεί στο
ύψος των περιστάσεων και να παλέψει για το μέλλον της. Αν λοιπόν έχουμε έναν λόγο να αναφερόμαστε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου αυτός δεν είναι η εθιμοτυπική αναπαραγωγή των συνθημάτων του τότε. Αντίθετα, είναι να πάρουμε τα διδάγματα της εξέγερσης και να τα κάνουμε κτήμα της δικής μας γενιάς, πώς μπορούν να συγκροτηθούν νικηφόροι αγώνες σε περίοδο γενικής αντιδραστικοποίησης και επιθετικότητας του συστήματος. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησε το Πολυτεχνείο, αυτό είναι το δικό μας χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές, πώς θα μπορέσουμε να χτίσουμε τις εξεγέρσεις της δικής μας γενιάς.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αυτό που κυριαρχεί είναι οι πιο επιθετικές πολιτικές του συστήματος συνδυασμένες με την κατάσταση ήττας και οπισθοχώρησης που επικρατεί στο κίνημα. Ειδικά μετά τους μεγαλειώδεις αγώνες που δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μέσω της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική λύση το αγωνιστικό κλίμα έχει αντιστραφεί πλήρως. Όσο η κρίση βαθαίνει και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού οξύνονται, τόσο θα περνάμε από την υποτιθέμενη φάση της ενσωμάτωσης στη φάση της ανοιχτής καταστολής των αγώνων. Ειδικά σήμερα φαίνεται, πλέον, ξεκάθαρα πως το πολιτικό σκηνικό θα αντιδραστικοποιείται συνεχώς συμπαρασύροντας και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, σε μια προσπάθεια να μπορέσουν να παραμείνουν χρήσιμες ως αστικό πολιτικό προσωπικό.
Στο εργασιακό πεδίο βλέπουμε πως η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων όχι μόνο προχωράει κανονικά αλλά γίνεται και προσπάθεια να βαφτιστεί σαν κάτι θετικό που γίνεται για το κοινό εθνικό καλό. Οι σχέσεις εργασίες έχουν πάρει το χαρακτήρα ελαστικού που μπορούν οι εργοδότες να το τεντώνουν όσο και όπως θέλουν. Τα ασφαλιστικά δικαιώματα που είχαν επιβιώσει στην «εν μέσω μνημονίων εποχή» μπαίνουν και αυτά στο στόχαστρο στη «μεταμνημονιακή» για να στρωθεί απρόσκοπτα ο δρόμος για την ανάπτυξη.
Στο πεδίο της νεολαίας από την μια έχουμε μια νέα φάση επιθετικότητας στην εκπαίδευση που ξεκινάει από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια, με την ένταση των ταξικών φραγμών, και φτάνει μέχρι την τριτοβάθμια, με ένα πλήθος διατάξεων σε μορφή επιμέρους χτυπήματος διαφόρων σχολών, που στόχο έχουν το χτύπημα των επαγγελματικών και κατ’ επέκταση των εργασιακών δικαιωμάτων που διασφάλιζαν τα πτυχία. Ενώ με τα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις τμημάτων, σχολών και ιδρυμάτων γίνεται προσπάθεια να μειωθεί ο χάρτης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνάμα η δυνατότητα της νεολαίας να μπαίνει σε αυτή με βασικό κριτήριο την ταξικότητα.
Από την άλλη, οι νέοι εργαζόμενοι αποτελούν τα ιδανικά θύματα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, παράνομης και «νόμιμης». Μια νεολαία που έχει περάσει όλη τη φάση της έξαρσης της κρίσης από το 2008 μέχρι σήμερα, που έχει χάσει τις παραστάσεις αγώνων σαν αυτή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που έχει εξαναγκαστεί να ξεχάσει έννοιες όπως οργάνωση, διεκδίκηση, συλλογικότητα, με ανύπαρκτα όργανα πάλης, μπορεί πιο εύκολα να γίνει βορά στις εργοδοτικές ορέξεις για κακοπληρωμένη ή ακόμα και απλήρωτη εργασία, που έχει νομιμοποιηθεί μέσω της μαθητείας.
Τέλος, στο πεδίο των πολιτικών δικαιωμάτων βλέπουμε τη φασιστικοποίηση και την καταστολή να οξύνονται. Ο διπλός χαρακτήρας αυτής της κατεύθυνσης περνάει από το άμεσο χτύπημα-συκοφάντηση όσων αγώνων ξεσπούν εν τη γενέσει τους και φτάνει μέχρι την καλλιέργεια εθνικιστικού κλίματος με φόντο τα διάφορα εθνικά θέματα που εμφανίζονται από την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, τροφοδοτώντας παράλληλα και τον φασιστικό κίνδυνο. Γιατί αν ο φασισμός νομιμοποιεί τις πιο επιθετικές πολιτικές ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα παράλληλα αθωώνει και δικαιολογεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ, ΝΑΤΟ στη γειτονιά μας. Την ώρα, λοιπόν, που αναβαθμίζεται ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη χώρα μας, που ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνουν έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για να προσφέρουν ακόμα περισσότερες βάσεις-ορμητήρια στους φονιάδες των λαών, ο φασισμός ψάχνει να βρει το εξιλαστήριο θύμα στους πρόσφυγες και στους γύρω λαούς.
Αν όλα τα παραπάνω αποτελούν τη μία όψη του νομίσματος, για εμάς η άλλη όψη είναι η αναγκαιότητα συγκρότησης των δικών μας αγώνων. Ο τρόπος που από τη φάση της αποσυγκρότησης και της ήττας, που βρισκόμαστε σήμερα, θα περάσουμε στη φάση της ανασυγκρότησης και της εκ νέου διεκδίκησης. Δυστυχώς, συνταγή για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει έτοιμη και δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτό που υπάρχει είναι η αναγκαιότητα να στηριχθούν τα μέτωπα πάλης που αντικειμενικά η επίθεση του συστήματος θα βγάζει στην επιφάνεια. Η κατεύθυνση όχι μόνο να υπάρξουν αγώνες και εστίες αντίστασης αλλά πώς θα χτιστεί μια ολόκληρη πορεία ανασυγκρότησης που μέσα από τη σύγκρουση με το παλιό και ξεπερασμένο θα βγάλει το καινούργιο και ελπιδοφόρο. Μια διαδικασία που αντικειμενικά περνάει από την ανασυγκρότηση των οργάνων πάλης του λαού -και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης- κόντρα στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, με έμφαση στην από τα κάτω συγκρότηση αγώνων και στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο. Εκεί, δηλαδή, που ο κάθε εργαζόμενος / νεολαίος ζει και εργάζεται να βάλουμε τη σπίθα της διεκδίκησης ακόμα και του πιο μικρού για να μπορέσουμε να μιλήσουμε και να ανοίξουμε τον δρόμο και για το πιο μεγάλο. Όπως ακριβώς και η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά χτιζόταν στην καθημερινή πάλη χιλιάδων αγωνιστών, μέσα και έξω από τις σχολές, στους χώρους δουλειάς αλλά και στις φυλακές, έτσι και εμείς πρέπει σήμερα να χτίσουμε τους καθημερινούς αγώνες που θα μας οδηγήσουν στις εξεγέρσεις της γενιάς μας.
Με αφορμή τα 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου πιάνουμε το νήμα των αγώνων και χαράζουμε την ανασυγκρότηση του δικού μας κινήματος.
Αν η διαπίστωση πως τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν ακόμα και σήμερα αδικαίωτα αποτελεί την μία πλευρά του νοήματος της εξέγερσης, η άλλη πλευρά είναι πώς θα καταφέρει η δική μας γενιά όχι απλώς να αναπαράξει ή να αντιστοιχήσει μερικά αιτήματα αλλά πώς θα πάρει όλη αυτή την εμπειρία και θα την φέρει στο σήμερα. Πώς θα μπορέσει η δική μας γενιά να βρει τα πατήματά της σε μια αγωνιστική πορεία. Γιατί αν το Πολυτεχνείο μάς εμπνέει και μας διδάσκει για κάτι, αυτό είναι οι τρόποι και οι μορφές μαζικής οργάνωσης ακόμη και στις χειρότερες και πιο δυσοίωνες συνθήκες!