Να δυναμώσουμε την λογική της κοινής δράσης
Να στηρίξουμε την κατεύθυνση της αντίστασης
Η φετινή χρονιά, όπως και κάθε προηγούμενη τα τελευταία χρόνια, μπορεί να χαρακτηριστεί από μια πληθώρα χτυπημάτων στα δικαιώματα μας μέσα αλλά και έξω από τα πανεπιστήμια. Από τους όρους σπουδών και ζωής της νεολαίας μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα που μας αφορούν ως μελλοντικούς εργαζόμενους. Αν όμως κάτι φαίνεται να ξεχωρίζει με το πέρασμα του χρόνου, είναι ποιος εξυπηρετεί αυτή την επίθεση που εξαπολύεται συνολικά στην κοινωνία αλλά και συγκεκριμένα στην εκπαίδευση, και ποιος προσπαθεί να την αντιπαλέψει. Έχοντας λοιπόν μια κατάσταση όπου τα στρατόπεδα είναι λίγο πολύ χωρισμένα και ξεκάθαρα, τίθεται το εξής σημαντικό ερώτημα: Πως θα καταφέρουμε να υπερασπιστούμε επιτυχώς τα δικαιώματα μας και να διεκδικήσουμε ότι μας έχουν στερήσει;
Η επίθεση στην εκπαίδευση
Τα πιο πρόσφατα νομοσχέδια σε σχέση με τα πτυχία αποδεικνύουν γιατί πρέπει να είμαστε ανήσυχοι για το μέλλον μας. Χωρίς την διδακτική επάρκεια, το πτυχίο δείχνει να είναι ένα χαρτί δίχως την βασική του υπόσταση η οποία δεν είναι άλλη από την κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων, αναιρώντας τον κυρίαρχο λόγο που επιλέξαμε να σπουδάσουμε. Το γεγονός ότι οι λύσεις που η κυβέρνηση προτείνει, ξεφεύγουν από την έννοια του ενιαίου πτυχίου είναι ένδειξη για την προσπάθεια εναρμόνισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την παραγωγή και την αγορά εργασίας και τις ήδη διαλυμένες εργασιακές σχέσεις που υπάρχουν εκεί, οπότε η κατεύθυνση είναι πτυχία χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα σε μια αγορά εργασίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα. . Η αδυναμία του συστήματος να απορροφά εκπαιδευτικούς απαντιέται με την επιβάρυνση μας αφού θα καλούμαστε και να σπουδάζουμε περισσότερο και να πληρώνουμε για αυτό(δίδακτρα στα μεταπτυχιακά) σε πρώτο επίπεδο, και με την μετέπειτα δυσκολία εύρεσης εργασίας λόγω των κατακερματισμένων τίτλων που θα κατοχυρώνουν αποσπασματικά τα δικαιώματα μας σε δεύτερο επίπεδο. Σε όλα αυτά είναι άμεσα εμπλεκόμενοι και υπαίτιοι και οι καθηγητές μας, είτε παίρνοντας ανοιχτά θέση υπέρ των αλλαγών είτε με την διαρκή τους άγνοια και αδιαφορία και συντελούν στην όξυνση της αβεβαιότητας για το μέλλον μας και εν τέλει εφαρμόζουν τις διατάξεις που μας πλήττουν. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά, αφού φροντίζουν η καθημερινότητα μας να είναι “γεμάτη” με την εντατικοποίηση να χτυπάει κόκκινο, χέρι-χέρι με την διαρκή αύξηση των απαιτήσεων, καταλήγοντας στις εξεταστικές να μας χρεώνουν την “ανεπάρκεια” μας για να δικαιολογήσουν την δική τους αυθαιρεσία και τα απογοητευτικά αποτελέσματα που θα έπρεπε να χρεώνονται εξ’ ολοκλήρου αυτοί.
Για τα όργανα πάλης του φοιτητικού κινήματος
Αυτά τα γεγονότα σε συνάρτηση με την επίθεση που δέχεται η οργανωμένη πάλη και ο συνδικαλισμός και η συνεχής απονομιμοποίηση τους θεσμικά αλλά και πρακτικά συνθέτουν ένα τοπίο επικίνδυνο και μαύρο. Η αναγκαιότητα συγκρότησης συλλόγων δεν είναι ούτε στοιχείο ιστορικής σημασίας ούτε φετίχ των αριστερών οργανώσεων όπως πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν. Παίρνοντας ως δεδομένο την επίθεση που εξαπολύεται εις βάρος μας και τους υπεύθυνους για αυτήν και το πως εφαρμόζεται, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι σε αυτήν την μάχη μπορούμε να βασιστούμε μονάχα στις δυνάμεις μας. Αυτό ακριβώς απαντάει η ύπαρξη των συλλόγων γιατί εξ’ ορισμού προσπαθούν να πετύχουν την συσπείρωση των ατόμων που έχουν ανάγκη να αντιπαλέψουν οτιδήποτε στερεί τα δικαιώματα τους, με την απαιτούμενη αυτονομία από κάθε κρατικό μηχανισμό. Οι συλλογικές διαδικασίες, όπως η γενική συνέλευση, είναι αυτές που δίνουν τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά ώστε αυτή η συσπείρωση, με βάση την δημοκρατία και έχοντας κατάλληλους στόχους, να καθιστά την πάλη για το πιο μικρό έως και το πιο μεγάλο αίτημα αναγκαία και αποτελεσματική. Άρα οι φοιτητικές εκλογές παίζουν τον ρόλο κατοχύρωσης των συλλόγων σε όλα τα πεδία αλλά και τον σημαντικό ρόλο της έκφρασης της δημοκρατίας, του σεβασμού στις διαφορετικές αντιλήψεις και της αποτύπωσης αυτών μέσω των αποτελεσμάτων και του σχηματισμού του διοικητικού συμβουλίου. Στον αντίποδα όλων αυτών έχει στηθεί ο θεσμός της συνδιοίκησης, ένας θεσμός που καλεί το φοιτητικό κίνημα να συμμετέχει σε ένα κρατικό όργανο που μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις καλείται να παίξει εφαρμοστικό ρόλο στην συνέχιση της επίθεσης στα δικαιώματά μας. Μας καλούν λοιπόν μέσω της ψήφου μας στα όργανα της συνδιοίκησης να νομιμοποιήσουμε την επίθεση που διεξάγεται εναντίoν μας. Με βάση τα παραπάνω και εμείς ως “Τραβέρσο” έχουμε επιλέξει να απέχουμε από τα όργανα αυτά και καλούμε κάθε συνάδελφο να απέχει συνειδητά μέσω και της ψήφου του σε μία δύναμη που δεν τα αναγνωρίζει.
Για τις εσωτερικές και εξωτερικές εξελίξεις και τον κίνδυνο του πολέμου
Την ίδια ώρα διεθνώς αλλά και εσωτερικά διαφαίνεται όλο και πιο έντονος ο κίνδυνος ενός πολέμου. Από τις εξελίξεις στην μέση ανατολή και ιδιαίτερα την Συρία που συγκεντρώνει στο έδαφος της, στην πιο οξυμένη τους μορφή τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, με τον πόλεμο να μαίνεται όλο και πιο έντονος και τα καραβάνια των ξεριζωμένων να μην έχουν τελειωμό. Μέχρι τις αντιπαραθέσεις στην ανατολική μεσόγειο μεταξύ ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης για τις υποτιθέμενες πλουτοπαραγωγικές πηγές που φαίνεται πως υπάρχουν αλλά βασικότερα για το πώς θα πλασαριστεί καλύτερα η κάθε αστική τάξη στον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό που πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο είναι πως αυτές οι αντιπαραθέσεις γίνονται υπό το πρίσμα των συνολικότερων αντιπαραθέσεων των μεγάλων δυνάμεων και χαρακτηρίζονται από τον τυχοδιωκτισμό των εμπλεκόμενων αστικών τάξεων που θεωρούν που ένα καλύτερο πλασάρισμα θα σημαίνει και μια αναβάθμιση της θέσης τους στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση όμως οι ίδιοι οι λαοί είναι αυτοί που θα καλεστούν να θυσιαστούν και να σηκώσουν το βάρος αυτών των τυχοδιωκτισμών, για αυτό είναι αναγκαίο το κίνημα να θέτει την αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική κατεύθυνση διεκδικώντας καμιά εμπλοκή και συμμετοχή στους πολεμικούς σχεδιασμούς, χτίζοντας στην πράξη την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς στην περιοχή.
Για εμάς μεγάλη σημασία γενικώς αλλά και εν’ όψει των φοιτητικών εκλογών έχει το πως όλα αυτά τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας και μοιάζουν αδρανή και ανήμπορα να σηκώσουν το βάρος της αντιπαράθεσης που έχει ανοίξει, μπορούν και πρέπει να αποκτήσουν το νόημα για το σκοπό που δημιουργήθηκαν. Πως ο σύλλογος θα γίνει ξανά κτήμα όλων και δεν θα είναι κάτι αποκομμένο από την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας. Αυτό θεωρούμε ότι μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της κοινής δράσης σε καίρια ζητήματα που κατά καιρούς ανοίγονται και θα συνεχίσουν, δεδομένου ότι κανείς δεν κατέχει καμιά απόλυτη αλήθεια ούτε τις αναγκαίες απαντήσεις. Με ξεκάθαρο άξονα στην πάλη μας ότι οι πρόεδροι, οι καθηγητές, τα υπουργεία και οι κυβερνήσεις είναι απέναντί μας και ότι κανείς δεν θα λύσει τα προβλήματά μας αν δεν φροντίσουμε εμείς για αυτά. Με αυτά μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος που θα εμπνέει, θα παλεύει και θα κερδίζει. Όντας λοιπόν μια δύναμη που θέλει να έχει αναφορά στο κίνημα και προσπαθεί να πρεσβεύει όλα τα παραπάνω, καλούμε προς την ενίσχυση και μαζικοποίηση της διαδικασίας των φοιτητικών εκλογών. Όπως καλούμε και κάθε συνάδελφο να μας στηρίξει στις φοιτητικές εκλογές αλλά και στις μάχες που θα καλεστούμε να δώσουμε από κοινού, στηρίζοντας την λογική της κοινής δράσης σαν τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να επιτευχθούν πιο ισχυρές συσπειρώσεις, αλλά και την κατεύθυνση συγκρότησης εστιών αντίστασης σαν τον αναγκαίο όρο για να μπορέσουν να κερδηθούν μάχες και να ανοίξει ο δρόμος για ακόμα μεγαλύτερες διεκδικήσεις.