Όχι στα κόμματα …ή αλλιώς ναι στην αποπολιτικοποίηση

«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος η αντίληψη της στροφής στον ατομικό δρόμο και της παραίτησης από τις συλλογικές διαδικασίες. Χέρι-χέρι με αυτές τις λογικές παραίτησης που καλλιεργεί το σύστημα, δε θα μπορούσε να λείπει και η λασπολογία αυτού, προς κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας που τείνει να αμφισβητεί και να παλεύει για αυτά που δικαιούται.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται και τα κάθε λογής παπαγαλάκια (πρόεδροι, πρυτάνεις, καθηγητές και πάει λέγοντας) τα οποία σπεύδουν να παροτρύνουν τον κόσμο να μην ασχολείται με την πολιτική και τα κόμματα μέσα στο πανεπιστήμιο (και όχι μόνο) μιας και αυτά θα προσπαθήσουν να του επιβάλλουν μια άποψη και να τον μετατρέψουν σε έναν τεμπέλη φοιτητή που θα πίνει μόνο καφέδες χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι σπουδές αλλά και το μέλλον του. Βέβαια, οι ίδιοι που στάζουν τόση χολή είναι αυτοί που υλοποιούν όλες τις αποφάσεις του υπουργείου και της κυβέρνησης για την παιδεία στελεχώνοντας και τα αντίστοιχα διοικητικά όργανα. Όσο και να προσποιούνται ότι βρίσκονται στο πλευρό του φοιτητή, ο ρόλος και η θέση τους, τους θέτει εκ των πραγμάτων στην υπηρεσία της πολιτικής αυτού του συστήματος.

Τα πράγματα βέβαια είναι λίγο διαφορετικά, ή για να λέμε την αλήθεια κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι αριστερές παρατάξεις και τα σχήματα μέσα στις σχολές αποτελούν διάφορες συλλογικότητες ατόμων, που με κοινή αφετηρία την αναγκαιότητα να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, αποφασίζουν να λειτουργήσουν συλλογικά και με βάση μια πολιτική συμφωνία, να προσπαθήσουν να παράξουν μια πολιτική ανάλυση σε σχέση με τις εξελίξεις που εκτυλίσσονται μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και έξω από αυτό. Τα περί επιβολής απόψεων, είναι πέρα για πέρα άστοχα, μιας και οι συλλογικές μας διαδικασίες λειτουργούν στη βάση της δημοκρατίας. Κάθε άτομο/σχήμα/παράταξη έχει δικαίωμα να εισάγει την άποψή του και είναι στην κρίση του καθενός να τις κρίνει και να συντάσσεται με κάποια ή να την απορρίπτει.

Όσον αφορά τους «ρέμπελους φοιτητές», δυστυχώς για το σύστημα και τους εκφραστές του μέσα και έξω από τις σχολές, υπάρχουν ακόμα αυτοί που θα εναντιώνονται στην όξυνση των ταξικών φραγμών, στην εντατικοποίηση των όρων ζωής και σε κάθε πτυχή της επίθεσης, και θα διεκδικούν καθημερινά την ίδια την ύπαρξή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως οι επίσημοι πολιτικοί εκφραστές του «Σύλλογοι πέρα από κόμματα» (σύνθημα από καμπάνια της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ),μαζί και άλλα δήθεν “ανεξάρτητα” δεξιά μορφώματα, είναι αυτοί που την επόμενη μέρα θα στρώσουν “κόκκινο χαλί” σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο και θα σαμποτάρουν την ανάπτυξη αγώνων. Δυστυχώς, το “ανεξάρτητο” έχει φορεθεί σε πολλά… χρώματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που πολιτικές απόψεις ή σχέσεις με πολιτικούς φορείς κρύβονται εκ πρώτης όψεως. Διάφορες άλλες κυβερνητικές νεολαίες (ΠΑΣΠ -ΠΑΣΟΚ,BLOCO-ΣΥΡΙΖΑ) έχουν καταφύγει σ’ αυτό. Την ίδια στιγμή η τάση αυτή κακώς ενισχύεται και από οργανώσεις της ευρύτερης Αριστεράς είτε με την ταμπέλα του “ανεξάρτητου” σχήματος είτε με την καπηλεία των οργάνων του Συλλόγου παρουσιάζοντας την άποψή τους σαν προϊόν αυτού.

Ως Τραβέρσο, με αυτό το κείμενο απευθυνόμαστε στον οποιονδήποτε βλέπει τον εαυτό του ως ένα κομμάτι αυτών που χτυπιούνται από την κυρίαρχη πολιτική και θέλουν με κάποιο τρόπο να αντισταθούν στην επίθεση που βιώνουμε καθημερινά. Για μας η πολιτική υπάρχει σε κάθε πτυχή της ζωής μας ως φοιτητές, ως εργαζόμενοι ,ως μέλη μιας κοινωνίας που βουλιάζει από τις πολιτικές της φτώχειας που μας επιβάλλουν. Φαίνεται και στην πράξη πως η ίδια η διαδικασία της αποπολιτικοποίησης έχει ξεκάθαρο πολιτικό στόχο. Να μας αποξενώσει από τις συλλογικές διαδικασίες και να μας εξαναγκάσει να υποταχθούμε στον ατομικό δρόμο και στην ηττοπάθεια. Ας μην τους κάνουμε την χάρη να σκύψουμε το κεφάλι! Να αναζητήσουμε συλλογικές απαντήσεις στα προβλήματα που η ίδια η πραγματικότητα θέτει διεκδικώντας αυτά που δικαιούμαστε κόντρα σε όσους μας τα στερούν!