Το πρωί της Πέμπτης 1/12, η Βασιλική Παραστατίδου, 42 ετών, λογίστρια και μητέρα 2 ανήλικων παιδιών βρήκε τραγικό θάνατο σε κατάστημα της αλυσίδας Everest στην πλατεία Βικτωρίας. Το αίτιο που οδήγησε στο θάνατο της γυναίκας και στον τραυματισμό πέντε ακόμα ανθρώπων ήταν μία έκρηξη που έγινε στο υπόγειο του καταστήματος. Η έκρηξη έγινε λόγω εργασιών στον υπόγειο χώρο που παράνομα λειτουργούσε ως λογιστήριο, αποθήκη και κουζίνα.
Υπεύθυνος για το συγκεκριμένο γεγονός είναι τόσο η εργοδοσία της αλυσίδας, όσο και συνολικότερα η πολιτική του συστήματος που αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως αναλώσιμους και μέσο κερδοφορίας. Αντίστοιχα περιστατικά, είχαμε δει και στο παρελθόν όπου τέσσερις εργάτες των ΕΛ.ΠΕ κάηκαν ζωντανοί εν ώρα εργασίας. Κάλλιστα θα μπορούσε να δουλεύει εκεί ο οποιοσδήποτε. Αλλά ούτε τους εργοδότες, πόσο μάλλον το σύστημα, τους ενδιαφέρει περιορίζοντας ολοένα και περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Πόσες, όμως, θυσίες πρέπει να γίνουν ακόμα στο βωμό του κέρδους;
Η επισφαλής εργασία, είναι πλέον γεγονός, που τη βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ασφάλισης από τον εργοδότη, την καθυστέρηση στις πληρωμές και τα εκτενή ωράρια εργασίας φυσικά χωρίς πληρωμή των δεδουλευμένων υπερωριών. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, βλέπουμε ότι δεν τηρούνται τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους. Ποιες ήταν όμως οι συνθήκες που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση; Σημαντικό σημείο, αποτελεί η καταπίεση και η τρομοκράτηση των εργαζομένων από την εργοδοσία με στόχο την υπακοή και την αμέριστη αφοσίωση στη δουλειά τους με απειλές για απολύσεις. Παράλληλα, το φαινόμενο της ανεργίας μαστίζει, ειδικά στους νέους που υπερβαίνει το 50%. Πολλοί είναι αυτοί που αναγκάζονται να δουλέψουν ανασφάλιστοι για να βγάλουν τα προς το ζην. Η κυβέρνηση δείχνει να επικροτεί αυτή την κατάσταση, προσπαθώντας να περιορίσει τους ανέργους ακόμα περισσότερο με τις επιταγές επαγγελματικής κατάρτισης (Voucher), με ολιγόμηνες συμβάσεις και περιορισμό ακόμα και στην πρόσληψη στο δημόσιο μέσω του ΑΣΕΠ. Δίνει με αυτό τον τρόπο στα αφεντικά τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τους εργαζόμενους. Ο φόβος για να μη χάσουν τις δουλειές τους οι εργαζόμενοι και η σύγχυση των ανέργων τους οδηγούν σε μία κατάσταση αβεβαιότητας για το τι μέλει γενέσθαι. Η αβεβαιότητα αυτή, την ίδια στιγμή που ο κόσμος χρωστάει στις τράπεζες ακόμα και τα σπίτια του, δημιούργησε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την υπακοή.
Όλα αυτά σκιαγραφούν μία πραγματικότητα που ευνοεί το σύστημα και όσους τάσσονται με αυτό. Βλέπουμε ότι η κατάσταση αυτή ολοένα και οξύνεται, καθώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει το νέο ασφαλιστικό με δυσβαστάχτα μέτρα και δέχεται πιέσεις για την ολοκλήρωση της συμφωνίας μετά το τρίτο μνημόνιο. Αυτά που οι διεθνείς μηχανισμοί ήθελαν μέχρι και το τέλος του έτους, είναι η η κατάργηση 13-14 μισθού και η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, διαμόρφωση του κατώτατου μισθού και δημιουργία του υποκατώτατου μισθού, μέτρα που μοναδικό στόχο έχουν να χτυπήσουν περαιτέρω τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παράλληλα, το ΔΝΤ εκβιάζει την κυβέρνηση ότι θα δώσει μόνο τα μισά ποσά που έχουν συμφωνηθεί μέχρι να περαστούν τα νέα μέτρα που επιβάλλονται. Στο ασφαλιστικό, από το νέο έτος, θα γίνουν ενοποιήσεις ταμείων και εκ νέου μειώσεις στις συντάξεις, ενώ παράλληλα θα αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές με τη φορολογία να αυξάνεται και σε πολλά είδη να μπαίνει νέος φόρος πολυτελείας ενώ τέλος, αυξάνεται ο φόρος και στο πετρέλαιο τη στιγμή που πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να βάλουν πετρέλαιο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο θάνατος 80χρονου απο πυρκαγιά και ακόμα πιο τραγικό, ένα 4χρονο παιδάκι που κοιμόταν και από ένα κερί πήρε φωτιά το σπίτι του διότι ή μητέρα του λόγω κρίσης είχε κόψει την ηλεκτροδότηση της ΔΕΗ. Τέλος, στη Μόρια, στο hot–spot που παρέχει η κυβέρνηση στους κατατρεγμένους πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας, μία γιαγιά με το 6χρονο εγγονάκι της βρήκαν κι αυτοί τραγικό θάνατο λόγω έκρηξης από γκαζάκι.
Οι συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά είναι απαράδεκτες και οι επιθέσεις του συστήματος πρέπει να μας βρουν απέναντί τους. Γιατί μόνο με την οργανωμένη πάλη μπορούμε να διεκδικήσουμε αυτά που με μόχθο έχουμε κερδίσει και προσπαθούν να μας στερήσουν. Δε θα μας αναγκάσουν να δουλεύουμε σε άθλιες συνθήκες εργασίας, δε θα μας αναγκάσουν να δουλεύουμε μάυρα για το κέρδος του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία, δε θα δεχτούμε κανένα άλλο πλήγμα στα εργασιακά μας δικαιώματα.