6 Δεκεμβρίου 2008: Ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια.
Δολοφόνος: Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας. Συνεργός: ο συνάδελφός του Βασίλειος Σαραλειώτης.
Από εκείνη τη στιγμή και για περίπου ένα μήνα χιλιάδες κόσμου -κυρίως νέοι- ξεχύθηκαν στους δρόμους, καθώς στο πρόσωπο του Αλέξη έβλεπαν τον εαυτό τους και γιατί αυτή η δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
8 χρόνια μετά, η δολοφονία του Αλέξη και τα όσα επακολούθησαν φαντάζουν για πολλούς κάτι μακρινό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ήθελαν και θέλουν να ξεχαστεί ο Δεκέμβρης του ’08, όσον αφορά του τι ήταν και τι σήμαινε. Δε θέλουν να -ή κάνουν πως δεν- τον θυμούνται, γιατί φοβούνται να βρεθούν αντιμέτωποι με μελλοντικούς “Δεκέμβρηδες”.
Από τη μία, τα διάφορα τσιράκια του συστήματος θέλουν να μας πείσουν ότι η δολοφονία του Αλέξη ήταν μία “κακή στιγμή” και ότι η νεολαία πρέπει να έχει πάντα σκυμμένο το κεφάλι. Από την άλλη, διάφοροι με αναφορά στο κίνημα, φοβούνται να ερμηνεύσουν τι πραγματικά σηματοδοτούσε ο Δεκέμβρης του ’08 και στέκονται ανήμποροι μπροστά στις ευθύνες του τότε αλλά και των μελλοντικών ξεσπασμάτων.
Αν όμως ο Δεκέμβρης του ’08, για πολλούς ανήκει στο παρελθόν, για εμάς ανήκει στο παρόν και σκιαγραφεί εικόνες απ’ το μέλλον.
Η δολοφονία του Αλέξη ήταν τόσο η αιτία, όσο και η αφορμή των όσων επακολούθησαν. Η αιτία είναι προφανής, καθώς μιλάμε για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου.
Η συγκεκριμένη δολοφονία, αλλά και η μετέπειτα οργή, δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν αποτέλεσμα μιας χρόνιας καταστρατήγησης δικαιωμάτων από τη μία, οργής-αγανάκτησης και κινηματικής πείρας (θετικής και αρνητικής) από την άλλη.
Ο Δεκέμβρης του 08′ ήρθε στην αρχή της έκφρασης της κρίσης, με ό,τι αυτό σήμαινε: Αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα (τότε νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό), “σκάνδαλα” (υπόθεση ομολόγων, πυρκαγιές, υπόθεση Ζαχόπουλου, Βατοπέδι) και έντονη αστυνομική βία (υπόθεση “Ζαρντινιέρα”, “πράσινα παπούτσια”, ξυλοδαρμοί μεταναστών στο ΑΤ Ομονοίας κλπ). Επίσης, το προηγούμενο διάστημα είχε προωθηθεί επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης, μέσω της επιχειρούμενης αναθεώρησης του άρθρου 16.
Η νεολαία που βρέθηκε στους δρόμους το Δεκέμβρη του ’08, δεν παρακολουθούσε απλά τη γενικευμένη επίθεση που εξελισσόταν σε εκπαίδευση-εργασία-δικαιώματα, αλλά είχε δώσει αγώνες όλα αυτά τα χρόνια (κίνημα 06-07, καταλήψεις στα πανεπιστήμια τον Νοέμβρη ’08) και είχε αποκομίσει θετικές και αρνητικές εμπειρίες.
Μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η νεολαία ήρθε να διαψεύσει, για άλλη μια φορά, όσους τη χαρακτήριζαν “γενιά του καναπέ”. Βγήκε μαζικά στους δρόμους, κατέλαβε σχολεία και πανεπιστήμια και ενώθηκε με εργαζόμενους που είχαν καταλάβει άλλα δημόσια κτήρια.
Ο Δεκέμβρης, παρά τη “σύντομη” διάρκειά του, αποτέλεσε ένα τεράστιο σχολείο και συνέβαλε στη διαμόρφωση συνειδήσεων, κόντρα στους “καθημερινούς κανόνες”. Η ίδια η οργή ήταν αυτή που δεν εμπόδισε χιλιάδες νέους να εναντιωθούν στις εκκλήσεις των γονιών να μην κατέβουν στο δρόμο υπό το φόβο “επεισοδίων”, αλλά και να εναντιωθούν στο δάσκαλο που προσπαθούσε να τους επαναφέρει στην τάξη (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αυτή η εναντίωση στην καθημερινότητα και ο ίδιος ο αγώνας ήταν που δίδασκε το ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της αστυνομίας, ενώ ανέπτυσσε και το αίσθημα της αλληλεγγύης.
Από τις 6 Δεκέμβρη και για περίπου ένα μήνα, “χάλασε η βιτρίνα” των χριστουγεννιάτικα στολισμένων πόλεων και της “κανονικότητας”. Χάλασε, καθώς γινόταν ξεκάθαρο στον καθένα, ότι το σύστημα όχι μόνο σου αμφισβητεί τη ζωή με τα μέτρα που παίρνει, αλλά σου την αφαιρεί κιόλας, όταν το επιλέξει. Ο Δεκέμβρης ήταν η αυθόρμητη έκφραση οργής και το ξέσπασμα για τον κάθε ένα που ένιωθε την οποιαδήποτε καταπίεση και περιθωριοποίηση.
Πολλοί είναι οι επικριτές του “αυθόρμητου” και “ελλιπούς περιεχομένου” του Δεκέμβρη. Τα χαρακτηριστικά όμως του Δεκέμβρη του ’08 δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από αυτό που ήταν ώριμο τότε να γίνει. Οι νέοι έβλεπαν ως κύριο εχθρό τους τον μπάτσο, γιατί αυτό τότε μπορούσαν να δουν. Η αυθόρμητη οργή των νέων, εμπεριείχε -έστω και εμβρυακά- τη συνειδητή άρνηση της πραγματικότητας που βίωναν, δηλαδή του συστήματος συνολικά.
Το πιο “συνειδητό” θα υπήρχε μονάχα αν είχαν προηγηθεί άλλου είδους κινηματικές διεργασίες ή αν κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη -έστω και καθυστερημένα- έπαυε να επικρατεί είτε η δαιμονοποίηση, είτε η θεοποίηση του Δεκέμβρη. Κάτι το οποίο δεν έγινε!
Παρ’ όλα αυτά ο Δεκέμβρης του ’08 τρόμαξε και τρομάζει ακόμα το σύστημα. Πέρα από την τωρινή προσπάθειά του να ξεχαστεί δεν ήταν τυχαίο ότι το ’08 ο τότε υπ εσωτερικών, Π. Παυλόπουλος (και νυν πρόεδρος της δημοκρατίας) μιλούσε για ενδεχόμενο στρατιωτικό νόμο, αλλά και ότι παρακρατικές ενέργειες επιχειρούσαν να αμαυρώσουν το Δεκέμβρη (ασφαλίτες να το παίζουν διαδηλωτές κ.λπ).
Αν ο Δεκέμβρης αποτέλεσε την τότε ΑΠΑΝΤΗΣΗ των νέων στη δολοφονία του Αλέξη και στο τσάκισμα των ζωών μας, σήμερα ζητά τις νέες ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στις μελλοντικές μας εξεγέρσεις!
8 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έχουν αρθεί κατακτήσεις αιώνων στην εκπαίδευση, στην εργασία, στα δημοκρατικά δικαιώματα και συνολικά στη ζωή. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα και εντεινόμενης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε συνδυασμό με την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς.
Η 6η Δεκέμβρη δεν είναι για εμάς απλά η ημέρα δολοφονίας του Αλέξη. Είναι μέρα μνήμης και αγώνα για τον κάθε δολοφονημένο από το κράτος, το παρακράτος, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Είναι μέρα αφιερωμένη στον Γρηγορόπουλο, στο Μιχάλη Καλτεζά που δολοφονήθηκε επίσης από μπάτσο στα Εξάρχεια το 1985, στον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, στη δολοφονημένη από την εργοδοσία των Everest Βασιλική Παραστατίδου, στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από την εργοδοσία, στους νεκρούς πρόσφυγες στο Αιγαίο και στα κέντρα κράτησης.
Είναι μέρα για τον οποιονδήποτε που η ζωή του θεωρείται ως κάτι το αναλώσιμο από το σύστημα.
Είναι δική μας μέρα και δε θα τη χαρίσουμε σε κανέναν!
Όλοι στην κινητοποίηση Τρίτη 6 Δεκέμβρη, 12:00 στα Προπύλαια