43 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια εξέγερση που τα αιτήματα, οι πόθοι της και οι αναγκαιότητες της φτάνουν μέχρι και σήμερα. Μπορεί λοιπόν το σύστημα να θέλησε είτε να την σβήσει είτε να την αποστεώσει από τα ανατρεπτικά της χαρακτηριστικά όμως η εξέγερση συνεχίζει να αποτελεί φάρο αγώνων για τον λαό και την νεολαία. Πολύ περισσότερο σήμερα τα αιτήματα της κόντρα στον ιμπεριαλισμό αλλά και για διεκδίκηση δικαιωμάτων είναι όλο και πιο επίκαιρα με βάση την ένταση της κρίσης, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την άνευ προηγουμένου επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις.
Τι έγινε όμως πριν από 43 χρόνια;
Ή πιο ολοκληρωμένα τι έγινε το ’67, όπου είναι η χρονιά επιβολής της χούντας των συνταγματαρχών. Σαν αποτέλεσμα της έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών διεθνώς αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, της εμπλοκής των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά της χώρας αλλά και με βάση τα αδιέξοδα του ντόπιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος έχουμε την επιβολή της αμερικανοστήριχτης χούντας.Mια επιθετική κίνηση δηλαδή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να ισχυροποιήσει την παρέμβασή του στην χώρα. Ο στόχος όπως συμβαίνει κάθε φορά με αυτά τα γεγονότα είναι το ίδιο το λαϊκό κίνημα, που έχει καταφέρει να επιβιώσει από το μετεμφυλιακό καθεστώς και αρχίζει και πάλι να δυναμώνει διεκδικώντας δικαιώματα. Έτσι με την φασιστικής έμπνευσης δικτατορία και μέσω της βίαιης καταστολής και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων γίνεται προσπάθεια να μπει ο λαός στον γύψο.
Έτσι την ίδια στιγμή που η χούντα δίνει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο ποντάροντας στην στήριξή τους, χτυπάει με όλα τα μέσα τον λαό, στέλνοντας σε φυλακές και ξερονήσια αγωνιστές, απαγορεύοντας απεργίες και συνδικάτα και περιστέλλοντας όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο λοιπόν λαμβάνει χώρα η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παρόλο που είχε σαν απαρχή της το φοιτητικό κίνημα, γρήγορα συσπείρωσε πλατιές και εργατικές μάζες, διαμορφώνοντας έτσι τόσο τα χαρακτηριστικά της όσο και τα αιτήματά της. Αιτήματα που διεκδικούσαν να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο του με δικαιώματα σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες. Και αν η εξέγερση καταπνίγηκε κάτω από τις ερπύστριες των τανκ, αν έγινε προσπάθεια με την μεταπολίτευση να στρεβλωθεί και να εμφανιστεί σαν κάτι μόνο αντιχουντικό που θα χωρούσε από το ΠΑΣΟΚ μέχρι και την ΝΔ, το σίγουρο είναι πως έχει ακόμα πολλά καύσιμα να δώσει στο λαϊκό κίνημα, για τις νέες μάχες που έχει μπροστά του.
Πιάνοντας το νήμα της εξέγερσης για την μάχη της γενιάς μας
Σήμερα με βάση το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει μπει για τα καλά στην διαδικασία να πάρει την ιστορική ρεβάνς απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Έτσι η ένταση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, από την μία γεννάει πολεμικές συγκρούσεις από άκρη σε άκρη στον κόσμο, ενώ από την άλλη τροφοδοτεί περαιτέρω και την ίδια την κρίση. Ειδικότερα στην χώρα μας αυτή ακριβώς την διαδικασία βιώνουμε με την επιβολή από κυβερνήσεις-ΕΕ-ΔΝΤ τριών μνημονίων και εκατοντάδων μέτρων στο λαό, που μειώνουν μισθούς και συντάξεις, καταστρατηγούν δικαιώματα και κατακτήσεις και ξεπουλάνε τον δημόσιο πλούτο. Το μόνο σίγουρο είναι πως το πράγμα θα έχει και συνέχεια αφού ο κατάλογος των μέτρων δεν έχει τελειωμό. Αυτό λοιπόν που άφησε μισό η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κάνουμε εμείς σήμερα, να συνεχίσουμε στον δρόμο του αγώνα για την διεκδίκηση δικαιωμάτων κόντρα στην μοιρολατρία και την υποταγή, γιατί ακριβώς το Πολυτεχνείο απέδειξε πως ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι όταν υπάρχει αντίσταση μπορεί να υπάρξει και φως.
Να φωνάξουμε και πάλι «έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ»
Την στιγμή που οι πολεμικές συγκρούσεις με την ένταση των ανταγωνισμών στη μέση ανατολή συνεχίζονται, την στιγμή που τα καραβάνια των προσφύγων συνεχίζουν να ξεριζώνονται από τις χώρες τους και να στοιβάζονται ανά την επικράτεια σε άθλιες συνθήκες,ανακοινώθηκε η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα για τις 15 Νοέμβρη, την πρώτη μέρα του τριήμερου εορτασμού του Πολυτεχνείου. Κάτι τέτοιο αποτελεί μια ξεκάθαρη πρόκληση που πρέπει να έχει την ανάλογη κινηματική απάντηση. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση υπό το βάρος των μέτρων που έχει να περάσει αναζητά στήριξη για άλλη μια φορά από έξω, προσπαθώντας μάλιστα να ντύσει αυτή την στήριξη και με φιλολαϊκό μανδύα, προσπαθώντας παρουσιάσει τους φονιάδες των λαών ΝΑΤΟ και ΕΕ σαν απλούς εταίρους. Φαίνεται να «ξεχνάει» όμως πως όταν οι ιμπεριαλιστές στηρίζουν κάποιον, το κάνουν γιατί έχουν τα δικά τους συμφέροντα και όχι από κάποια φιλολαϊκά αισθήματα. Κάτι τέτοιο φυσικά το έχει αποδείξει η ιστορία πολλάκις με τρανό παράδειγμα αυτό της Κύπρου και την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης από την χούντα των Αθηνών που λειτούργησε σαν δικαιολογία για την διχοτόμηση του νησιού, την στιγμή που η χούντα θεωρώντας πως έχει και την στήριξη σε ξένες πλάτες θα μπορούσε να παρέμβει στην Κύπρο. Έτσι και σήμερα τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να προέρχεται από το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Αντίθετα λαός και νεολαία όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ, αντίθετα έχουν αντικρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και φέτος πρέπει να βγούμε μαζικά στους δρόμους διεκδικώντας τα δικαιώματά μας σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες χτίζοντας μέρα με την μέρα τις δικές μας εξεγέρσεις και τους δικούς μας αγώνες.
15 ΚΑΙ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ