Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα πιο σκληρής πραγματικότητας γύρω μας. Καθημερινά διαμορφώνεται ένα τοπίο φτώχειας, ανεργίας, εξαθλίωσης τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όλα αυτά για να καταφέρουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου να συνεχίσουν να κερδοφορούν εις βάρος μας στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η κρίση. Κρίση που γεννά ανταγωνισμούς αναμεταξύ τους, οι οποίοι γεννούν πολέμους και οδηγούν σε επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς ιδιαίτερα της περιοχής.
Τέτοιες εξελίξεις ήταν το Brexit και η εκλογή Τραμπ που σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα των ολλανδικών εκλογών αλλά και με τα διάφορα γεγονότα στην Ευρώπη αναδεικνύουν μια συνολική άνοδο των εθνικιστικών και φασιστικών απόψεων καθώς και όξυνση της επιθετικότητας των ιμπεριαλιστικών χωρών διεθνώς. Ταυτόχρονα η πρόσφατη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας έδειξε πως η πολιτική ενάντια στους πρόσφυγες (όσοι επιβίωσαν δηλαδή από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή) θα συνεχιστεί με τις ζωές τους να αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμες. Στα παραπάνω προστέθηκαν τα διάφορα περιστατικά έντασης στο Αιγαίο στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων Ελλάδας- Τουρκίας για το ποιος θα παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.
Τα παραπάνω γεγονότα είναι που δρομολογούν και τις εξελίξεις στην πρόσφατη διαπραγμάτευση και την όποια συζήτηση για ψήφιση νέων αντιλαϊκών μέτρων στη χώρα μας. Μέτρα που όλα δείχνουν ότι θα έχουν σαν κορμό τους την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την επίθεση στα εργατικά και ευρύτερα εργασιακά δικαιώματα. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας , με προώθηση της ελαστικής εργασίας, το κατρακύλισμα του μισθού, με προώθηση του μισθολογικού διαχωρισμού (εισαγωγή του υποκατώτατου μισθού) καθώς και την ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος στην απεργία με νέο συνδικαλιστικό νόμο. Αυτά και όχι μόνο, μας προϊδεάζουν για τις συνθήκες που επιχειρείται να διαμορφωθούν στο εργασιακό τοπίο και χαρακτηρίζεται από την επέκταση της φτηνής και ευέλικτης εργασίας σε όλους τους τομείς. Παράλληλα, η φασιστικοποίηση και η καταστολή αποτελούν στοιχεία της περιόδου, τόσο σαν μέσο εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής, όσο και σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της επίθεσης στην κοινωνία από μεριάς του συστήματος, καθώς αυτό διαμορφώνει τους νέους όρους κυριαρχίας του.
Ιδιαίτερα το κομμάτι της νεολαίας είναι αυτό που φορτώνεται πολλά από τα βάρη της κρίσης. Η αντιλαϊκή πολιτική είναι που καταδικάζει τις σημερινές γενιές να είναι οι πρώτες γενιές που σε μαζική κλίμακα δεν θα γνωρίσουν τι σημαίνει μόνιμη δουλειά, με δικαιώματα, ασφάλιση και περίθαλψη, αν η πολιτική αυτή δεν ανατραπεί. Χρειάζεται σε κάθε χώρο, στα σωματεία και τους συλλόγους να αναπτυχθεί η πάλη για την υπεράσπιση ακόμη και στοιχειωδών δικαιωμάτων που έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η νεολαία είναι αυτή που πλειοψηφικά εργάζεται ήδη με τους χειρότερους όρους, που αντιμετωπίζει την προοπτική της ανεργίας ή της μετανάστευσης, την εντατικοποίηση της εργασίας, την κακοπληρωμένη και μαύρη εργασία. Γι’ αυτό η επίθεση μας αφορά, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ο στόχος!
Δεν θα ζήσουμε σε αυτή την πραγματικότητα, όπου οι θάνατοι και τα εργατικά ατυχήματα θεωρούνται τυχαία περιστατικά! Δε θα ζήσουμε σ’ αυτή την ανώμαλη “κανονικότητα”!