Τους τελευταίους μήνες στη γειτονική Τουρκία, υπάρχει ένα μπαράζ διώξεων και δολοφονιών οποιουδήποτε θεωρείται “εχθρός του καθεστώτος”. Τελευταίο περιστατικό αυτής της κατάστασης είναι οι συλλήψεις στελεχών και βουλευτών του φιλοκουρδικού κόμματος HDP.
Η “κατάσταση εκτάκτου ανάγκης” που επικρατεί στην Τουρκία, εφαρμόστηκε με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα στις 15 Ιούλη. Ένα πραξικόπημα, που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή.
Αν και πάντοτε η Μέση Ανατολή αποτελούσε πεδίο ανταγωνισμών για τους ιμπεριαλιστές, τα τελευταία χρόνια οι ανταγωνισμοί αυτοί και υπό το φόντο της κρίσης οξύνθηκαν έντονα. Μερίδες του τουρκικού κεφαλαίου με ξεκάθαρη τυχοδιωκτική πολιτική και με βάση τη θέση και το μέγεθος της χώρας διεκδίκησαν ρόλο στο μοίρασμα της πίτας που εξελίσσεται. Έτσι, χωρίς να αναιρούνται από το τούρκικο κράτος οι παραδοσιακές σχέσεις εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, έγιναν απόπειρες να εφαρμοστεί μια εξωτερική πολιτική που δε βρισκόταν σε πλήρη σύμπλευση με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Μια τέτοια πολιτική όμως είχε σαν αποτέλεσμα να οξυνθούν με τη σειρά τους περαιτέρω οι ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της χώρας. Ταυτόχρονα, για την Τουρκία πάντοτε αποτελούσε “αγκάθι” το κουρδικό ζήτημα για το εσωτερικό της, στοιχείο το οποίο βάσει των τελευταίων εξελίξεων αναδείχτηκε έντονα (Συρία, Β. Ιράκ κλπ), συμπληρώνοντας το όλο παζλ.
Έτσι με βάση τους ενδοϊμπεριαλιστικούς και ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, φτάσαμε στην απόπειρα του πραξικοπήματος. Ενός πραξικοπήματος που είχε την ανοχή -αν όχι στήριξη- των ΗΠΑ και ΕΕ.
Η αποτυχία του πραξικοπήματος αποτέλεσε ιδανική ευκαιρία για το καθεστώς ώστε να ξεμπερδέψει με τα εσωτερικά του “προβλήματα”. Και οι κύριοι εχθροί για το τουρκικό κράτος είναι φυσικά συγκεκριμένοι: οι Κούρδοι, οι κομμουνιστές, οι λαϊκοί αγωνιστές και η κάθε προοδευτική και δημοκρατική φωνή που αντιστέκεται στο καθεστώς.
Έτσι στην Τουρκία, το τελευταίο διάστημα είναι καθημερινότητα οι σφαγές Κούρδων και αριστερών στα ανατολικά της, η αστυνομοκρατία και η καταστολή οποιασδήποτε απόπειρας διαδηλώσεων στις πόλεις, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, οι φυλακίσεις δημοσιογράφων, το κλείσιμο σταθμών, εφημερίδων κλπ. Το ότι έφτασε το τουρκικό καθεστώς τώρα να συλλαμβάνει βουλευτές από ένα εκλεγμένο κόμμα, το HDP, προμηνύει ξεκάθαρα το τι πρόκειται να ακολουθήσει!
Η κατάσταση στην Τουρκία δεν πρέπει να αφήσει το λαό της Ελλάδας αδιάφορο! Πέρα από την αναγκαία αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους, οι εξελίξεις στη γειτονική χώρα είναι δεδομένο ότι θα μας επηρεάσουν και μπορεί να αποτελέσουν προάγγελο και για το δικό μας μέλλον.
Ήδη έχουν αναβαθμιστεί οι φασιστικές φωνές για το θέμα του Αιγαίου και της Θράκης, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα εμπλέκεται άμεσα στη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας για το προσφυγικό.
Επίσης μόνο τυχαία δεν είναι η δακρύβρεχτη ανακοίνωση κυβερνητικών και φιλοκυβερνητικών για τις συλλήψεις των βουλευτών του HDP, που θυμήθηκαν τη λέξη “διαδήλωση” και καλούν σε πορεία προς την τούρκικη πρεσβεία. Όσες ανακοινώσεις όμως και να βγάλουν δεν πρόκειται να ξεπλυθούν από τα αντεργατικά νομοσχέδιά τους και από το χτύπημα των δικαιωμάτων μας. Ούτε επίσης τυχαίο είναι ότι καταγγέλλουν τις διώξεις του καθεστώτος Ερντογάν λίγες μέρες πριν το ραντεβού που έχει κλείσει η ελληνική κυβέρνηση με τον Ομπάμα!
Ο αγώνας ενάντια στις διώξεις του HDP είναι δικός μας αγώνας! Είναι -και πρέπει να είναι- αγώνας του προλεταριάτου και του λαού! Είναι αγώνας κάθε δύναμης που τάσσεται στο πλευρό των καταπιεσμένων. Ο αγώνας ενάντια στις συλλήψεις των στελεχών και των μελών του HDP είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αλληλεγγύη προς τον τούρκικο και κουρδικό λαό, προς τους αγωνιστές της ΑΤΙΚ που διώκονται στην Ευρώπη και προς κάθε άλλο αγωνιστή. Είναι αγώνας ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής, ενάντια στο κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό!