Για το ζήτημα της εκπαιδευτικής επάρκειας
Με βάση το ισχύον πλαίσιο, για τους εισακτέους των καθηγητικών σχολών από το 2013 και μετά, η λήψη του πτυχίου δεν συνεπάγεται και αυτόματη λήψη του δικαιώματος να μπορούν να διδάξουν στην Β’ βάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα με το πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου για την παιδεία, όσοι από εμάς επιλέξουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού υποχρεούνται πέραν του πτυχίου τους να αποκτήσουν το Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Διδακτικής Επάρκειας (ΠΠΔΕ), δηλαδή ένα επιπλέον χαρτί για την είσοδο στο επάγγελμα.
Πώς θα εφαρμοστεί…
Ο νόμος προβλέπει: 1. αναδιαμόρφωση του προγράμματος σπουδών σε προπτυχιακό επίπεδο με την προσθήκη extra μαθημάτων, 2. μεταπτυχιακά και ειδικά προγράμματα όλα επί πληρωμή, 3. θέσπιση υποχρεωτικής πρακτικής άσκησης.
Μας λένε ότι...
“τα σύγχρονα συστήματα γνώσης που συνδέονται με έννοιες όπως δια βίου μάθηση, ευελιξία, κινητικότητα (…) δημιουργούν νέες απαιτήσεις σχετικά με την άσκηση του εκπαιδευτικού έργου στον 21ο αιώνα” (Πρόγραμμα ΠΠΔΕ, Φ.Π.Ψ., 2016-2017)
– Eμείς ξέρουμε ότι στόχος όλων αυτών των ιδεολογημάτων δεν είναι άλλος παρά η εμπέδωση του εργασιακού μεσαίωνα στον 21ο αιώνα. Για να διαμορφωθεί επί του πρακτέου ο σύγχρονος εργαζόμενος-λάστιχο που θα καταρτίζεται και θα επανακαταρτίζεται συνεχώς, χωρίς μόνιμη σταθερή θέση εργασίας και πλήρη δικαιώματα. Η λογική του “διαίρει και βασίλευε” με τον κατακερματισμό των δικαιωμάτων και την αντικατάστασή τους από “ατομικά προσόντα”, καλλιεργούν το έδαφος για την εξαφάνιση των συλλογικών διεκδικήσεων και της έννοιας των κοινών συμφερόντων στον εργασιακό στίβο. Αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση υπηρετεί η διάσπαση του πτυχίου. Έτσι, έχουμε αμέσως-αμέσως την διάκριση των αποφοίτων του ίδιου τμήματος σε αυτούς που θέλουν να γίνουν καθηγητές και στους υπόλοιπους.
“Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα στην ΕΕ στην οποία το πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο θεωρείται ικανό προσόν για την παροχή ποιοτικού εκπαιδευτικού έργου” (Πόρισμα Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία)
-Στην πράξη, εδώ και χρόνια, ο απόφοιτος που επιθυμεί να διδάξει περνάει εκ των πραγμάτων έναν Γολγοθά. Με την θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ υποχρεούται να δίνει εκ νέου εξετάσεις και να κυνηγάει βαθμούς στην διαδικασία της μοριοδότησης, για να προσληφθεί ως αναπληρωτής ή ωρομίσθιος. Λόγω της κωλυσιεργίας του ΑΣΕΠ, αφού το ίδιο το κράτος παγώνει τις διαδικασίες, οι περισσότεροι κοιτάνε προς την ιδιωτική εκπαίδευση, όπου έστω και ένα επιπλέον “αναγκαίο προσόν”, είναι βούτυρο στο ψωμί στις ορέξεις των εργοδοτών του ιδιωτικού τομέα.
”οι νέες θεωρητικές προσεγγίσεις αναφορικά με το έργο του εκπαιδευτικού (φύση της γνώσης, μάθηση, διδασκαλία, εκπαιδευτικός ρόλος) επιβάλλουν τον επαναπροσδιορισμό της κατάρτισης των εκπαιδευτικών” (Πρόγραμμα ΠΠΔΕ, Φ.Π.Ψ, 2016-’17)
–Εμείς απαντάμε ότι αυτές οι προσεγγίσεις καθόλου νέες δεν είναι και τόσο ο ρόλος όσο και η εκπαίδευση του εκπαιδευτικού μόνο ουδέτερα δεν είναι! Οι καθηγητές προορίζονται να στελεχώσουν τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, η μορφή και το περιεχόμενο του οποίου καθορίζεται πάντα από τις απαιτήσεις των κυρίαρχων. Μια κριτική ματιά στα προγράμματα σπουδών αποδεικνύει ότι αυτά μόνο ιδεολογικά απροσδιόριστα δεν είναι. Ταυτόχρονα, η μάθηση, η διδασκαλία, η μεταδοτικότητα και άλλα τέτοια στοιχεία θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κάποιος ότι απαντώνται σε διαλέξεις και συγγράμματα. Για να το θέσουμε πιο γενικά: Ποσώς ενδιέφερε ποτέ το υπάρχον σύστημα να διαμορφώσει ολοκληρωμένους επιστήμονες/εκπαιδευτικούς/ανθρώπους και ούτε το εκπαιδευτικό του σύστημα είναι ικανό να το κάνει! Με το πρόσχημα της “ποιοτικότερης γνώσης και κατάρτισης” καμουφλάρει τις αντιδραστικές του προθέσεις, ώστε να μην μείνει τίποτα όρθιο σε επίπεδο δικαιωμάτων και ταυτόχρονα διαμορφώνει τους όρους ιδεολογικής κυριαρχίας του. Για εμάς, ολόπλευρη είναι εκείνη η μόρφωση που κατακτιέται μέσα από την ανάλυση της ίδιας της κοινωνίας, από την πείρα των συλλογικών αγώνων και την συμμετοχή στις διεργασίες της. Εκείνη δηλαδή η κοινωνική και πολιτική μόρφωση που ζυμώνεται μέσα στο κίνημα και την οποία δεν θα μας την διδάξει καμια αυθεντία σε κανένα αμφιθέατρο.
Να διεκδικήσουμε :
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ – ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΠΔΕ
H μεταβίβαση του δικαιώματος σε μεταπτυχιακούς τίτλους οδηγεί σε ολική υποτίμηση του πτυχίου και απογύμνωσή του από κάθε εργασιακό δικαίωμα. Γενικότερα, το να δίνεται έξω από το πτυχίο και επί πληρωμή, αφενός αποκλείει τους φοιτητές που προερχόμαστε από φτωχότερα λαϊκά στρώματα, αφετέρου διαμορφώνει μία ελίτ αποφοίτων που θα έχουν να πληρώνουν για πιστοποιήσεις και σεμινάρια και άρα έτσι θα κατοχυρώνουν τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.
Ταυτόχρονα ως πτυχιούχοι θα εγκλωβιζόμαστε σε μία ενδιάμεση κατάσταση ανεργίας όπου δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε δουλειά με βάση το πτυχίο κι ας έχουμε φτύσει αίμα για να το αποκτήσουμε!
ENIAIO AΔΙΑΣΠΑΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ
Πάμε κόντρα στην διαμόρφωση αποφοίτων πολλών ταχυτήτων. Διεκδικούμε ένα πτυχίο για όλους με ίσα και ενιαία επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό.
ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ
Καμία αύξηση στον αριθμό των μαθημάτων μας στο όνομα της “ψευτοεπάρκειας”. Καμία θέσπιση υποχρεωτικής πρακτικής.
Δεν εφησυχάζουμε με την ανακοίνωση της Συνόδου των Πρυτάνεων σχετικά με την παιδαγωγική επάρκεια. Την ίδια στιγμή που ζητάνε προσχηματικά παράταση για την εφαρμογή της και επεξεργασία του νόμου, είναι πασιφανές ότι δεν αντιτίθενται ολοκληρωτικά στο νέο μέτρο. Ίσα-ίσα που οι παρατρεχάμενοι των υπουργείων, οι καθηγητές και τα τμήματα των σχολών, ήδη συστήνουν επιστημονικές επιτροπές, οι οποίες με το κατάλληλο επιστημονικό περιτύλιγμα επεξεργάζονται πώς θα μας φεσώσουν με επιπλέον μαθήματα και προϋποθέσεις και στο προπτυχιακό, νομιμοποιώντας το νέο χτύπημα στα δικαιώματά μας. Να μην τους περάσει!