Οι φετινές φοιτητικές εκλογές θα μπορούσαν με ευκολία να χαρακτηριστούν ως μία από τα ίδια. Οι όροι διεξαγωγής, τα ποσοστά συμμετοχής και η πτώση -ή στην καλύτερη συντήρηση- της κάλπης, όσο και τα αποτελέσματα αποδεικνύουν περίτρανα ότι σαν διαδικασία έχει χάσει τη θέση της στα μάτια των φοιτητών. Και αυτό διότι χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα εμπεδώνεται το κλίμα της κινηματικής απραγίας και ένας αρνητικός συσχετισμός διαμορφώνεται στις σχολές μας και στην κοινωνία συνολικότερα, ελέω μιας σφοδρότατης επίθεσης με συνεχή μέτρα, πλειστηριασμούς α’ κατοικίας, αφαίρεση δικαιωμάτων και πολλά άλλα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι δυνατότητες ανάπτυξης κινηματικών γεγονότων ή αντιστάσεων εξέλειψαν και φέτος. Παραδείγματα είχαμε στον Σύλλογο Φοιτητών Ξάνθης ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και τις φασιστικές προκλήσεις του καθηγητή Παύλου, αλλά και στη Νομική Αθήνας, η αντίσταση ενάντια στα δίδακτρα του μεταπτυχιακού, που αν και παρουσίασε μία δυναμική στην αρχή, ατόνησε και ηττήθηκε από το μπλοκ της αντίδρασης (συσπείρωση καθηγητών-ανεξάρτητων αντιδραστικών-ΔΑΠ).
Θα μπορούσαμε ως καταλυτικό παράγοντα αυτής της κατάστασης να αναφέρουμε και την καθοριστική επίδραση της κυρίαρχης ιδεολογίας στις συνειδήσεις των φοιτητών και το τσάκισμά τους υπό το βάρος της επίθεσης. Ωστόσο, μία τέτοια ερμηνεία από μόνη της δεν μας καλύπτει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί θεωρούμε ότι ο χώρος της εκπαίδευσης έχει αντικειμενικά τέτοιο χαρακτήρα, δηλ. αποτελεί κύτταρο αναπαραγωγής της ιδεολογίας και της ταξικότητας του συστήματος και ταυτόχρονα επιδιώκει να το περάσει και μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων στις σχολές (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-δεξιά και άλλα ανεξάρτητα αντιδραστικά μορφώματα). Δεύτερον, αναζητούμε τα αίτια της δοσμένης κατάστασης στους υποκειμενικούς όρους της Αριστεράς και τον τρόπο που αυτή παρεμβαίνει στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους. Γιατί θεωρούμε ότι τα δείγματα και οι συσχετισμοί που αποτυπώνουν οι φ.ε. έχουν προηγουμένως διαμορφωθεί στο πεδίο της κινηματικής ώσμωσης και δράσης. Και αν δεν είναι η Αριστερά, οι συλλογικότητες και οι αγωνιστές που εντάσσουμε τον εαυτό μας σ’αυτή, που θα οργανώσουν ξανά την πάλη των φοιτητών και θα ριζοσπαστικοποιήσουν τη συνείδησή τους, τότε ποιος θα το κάνει; Γιατί οι Σύλλογοι δεν θα πάρουν τα “πάνω” τους, αν εκλείπουν οι προσπάθειες για γενικές συνελεύσεις,οι συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες, οι κινητοποιήσεις με μαζικότητα. Γιατί η κατάσταση της αποσυγκρότησης θα προχωράει και θα βαθαίνει και οι φοιτητές θα σκύβουν το κεφάλι , αν η ίδια η Αριστερά σκύβει και υιοθετεί την τάση να προσπερνάει ή να μπαλώνει τα ζητήματα που ανοίγουν επιμέρους ή κεντρικά. Ως Τραβέρσο, όλα τα παραπάνω αποτελούν ζήτημα προς κατάκτηση για εμάς τους ίδιους, αλλά και αναγκαίο βήμα που απαιτεί από την Αριστερά να γειώσει τον εαυτό της, να εντοπίσει εκείνα τα στοιχεία που θα διαμορφώσουν κίνηση και κίνημα είτε αφορούν τα άμεσα υλικά συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας φοιτητών και το δικαίωμα στην εκπαίδευση, είτε την αντίθεση στους μηχανισμούς πειθάρχησης της. Αλλά και εκτός των εκπαιδευτικών, να θέσει με τόλμη και από κοινού τα συνολικότερα ζητήματα που συγκινούν και στοχοποιούν τη νεολαία σήμερα: την εργασιακή εκμετάλλευση, την πολεμική απειλή, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Τέλος, δεν έλειψαν και φέτος οι οργανωμένες επιθέσεις σε χώρους που διεξάγονταν εκλογές (Χημείο, Πολυτεχνείο, ΑΠΘ), αλλά και φαινόμενα εκφυλισμού των διαδικασιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο τελευταίο αποτελεί ο σύλλογος της ΑΣΟΕΕ -ο μεγαλύτερος σύλλογος πανελλαδικά- που πραγματοποίησε τις εκλογές του στον χώρο του Ζαππείου σε ένα κρεσέντο επιτήρησης της διαδικασίας από το κράτος και τους μηχανισμούς του, αλλά και νοθείας από τη μεριά των συστημικών παρατάξεων. Αυτές οι προσπάθειες πάνε χέρι-χέρι και εξυπηρετούν την χρόνια επιδίωξη του συστήματος να απονομιμοποιήσει το Άσυλο και να καταργήσει εν τέλει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες που πηγάζουν από αυτό.
Απέναντι σ’αυτά, αναδεικνύεται η σημασία της περιφρούρησης ως κομμάτι της συνολικότερης πολιτικής διαδικασίας των φοιτητικών εκλογών. Η απόκρουση των μαφιόζικων επιθέσεων σε σχολές με ενισχυμένη και οργανωμένη περιφρούρηση αποδεικνύουν και την αποτελεσματικότητά της απέναντι σ’αυτές τις διαλυτικές για το κίνημα ενέργειες. Ως Τραβέρσο, στηρίξαμε την περιφρούρηση με όλες μας τις δυνάμεις εκεί που παρεμβαίνουμε ώστε να διασφαλιστεί η ομαλότητα της διαδικασίας και θεωρούμε ότι κάθε δύναμη και αγωνιστής που θέλει να παίζει πρωτοπόρο ρόλο οφείλει να το πράττει.
Εν κατακλείδι, οι φοιτητικές εκλογές δεν ήταν κάτι περισσότερο πέρα από αντανάκλαση της προηγούμενης περιόδου. Υπό αυτό το πρίσμα θέλαμε να τις αναγνώσουμε, ώστε να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα για την ανάπτυξη κινήματος το επόμενο διάστημα.
Με έκδηλη την αδυναμία των δυνάμεων του κινήματος -μηδενός εξαιρουμένου και τηρουμένων των αναλογιών- να μετασχηματίσουν τις αντικειμενικές συνθήκες προς όφελος των πολλών, οι αντικειμενικές συνθήκες διαμορφώθηκαν οργανωτικά και ιδεολογικά υπό την κυριαρχία του συστήματος.
Έτσι και εμείς, ως Τραβέρσο και μη θέλοντας να αποποιηθούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, παρά τις όποιες προσπάθειες κάναμε να συμβάλλουμε σε θεωρητικό και κινηματικό επίπεδο, θεωρούμε ότι το επόμενο διάστημα θα πρέπει να λειτουργήσουμε πιο ενεργά στην κατεύθυνση ουσιαστικής αντίστασης στην επίθεση και ενίσχυσης της κοινής δράσης.
Σημείωση:
Το Τραβέρσο συμμετείχε στις φοιτητικές εκλογές του συλλόγου γεωλογικού, όπου έλαβε 4 ψήφους (2,45%) και του συλλόγου φυσικού, όπου έλαβε 16 ψήφους (4,97%)