Αντί εισαγωγής…
44 χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν για αυτή την μεγαλειώδη στιγμή του φοιτητικού και ευρύτερα λαϊκού κινήματος. Κανένας λόγος όμως δεν θα μπορούσε να φτάσει αυτά που θα έπρεπε να γίνουν στην πράξη. Αυτά που θα έπρεπε να πάρει η δική μας γενιά ως εμπειρία, αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή για να καταφέρει να κάνει όχι ένα ακόμα πολυτεχνείο, όχι μια ακόμα εξέγερση, αλλά για να μπορέσει να βρει την δική της προοπτική, να διεκδικήσει το δικό της μέρος της ιστορίας σαν μια γενιά που αποφάσισε να παλέψει για τα δικαιώματά της. Αν κάτι έχουμε να πάρουμε λοιπόν από την εξέγερση του πολυτεχνείου είναι όλη αυτή την συμπυκνωμένη εμπειρία τόσο σε επίπεδο αιτημάτων , μιας και το ψωμί-παιδεία-ελευθερία, έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ παραμένουν ακόμα επίκαιρα. Όσο όμως και σε επίπεδο τρόπων και μορφών μαζικής οργάνωσης στις χειρότερες συνθήκες, κάτι που ίσως είναι και το πιο σημαντικό.
Το ιστορικό πλαίσιο της εξέγερσης
Ξεκινώντας φυσικά από το 1967, όπου είναι η χρονιά επιβολής της χούντας των συνταγματαρχών μπορούμε να δούμε με έναν σχηματικό τρόπο το πλαίσιο στο οποίο έγινε το Πολυτεχνείο. Σαν αποτέλεσμα της έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών διεθνώς αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, της εμπλοκής των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά της χώρας αλλά και με βάση τα αδιέξοδα του ντόπιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος έχουμε την επιβολή της αμερικανοστήριχτης χούντας. Mια επιθετική κίνηση δηλαδή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να ισχυροποιήσει την παρέμβασή του στην χώρα. Ο στόχος όπως συμβαίνει κάθε φορά με αυτά τα γεγονότα είναι το ίδιο το λαϊκό κίνημα, που έχει καταφέρει να επιβιώσει από το μετεμφυλιακό καθεστώς και αρχίζει και πάλι να δυναμώνει διεκδικώντας δικαιώματα. Έτσι με την φασιστικής έμπνευσης δικτατορία και μέσω της βίαιης καταστολής και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων γίνεται προσπάθεια να μπει ο λαός στον γύψο.
Έτσι την ίδια στιγμή που η χούντα δίνει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο ποντάροντας στην στήριξή τους, χτυπάει με όλα τα μέσα τον λαό, στέλνοντας σε φυλακές και ξερονήσια αγωνιστές, απαγορεύοντας απεργίες και συνδικάτα και περιστέλλοντας όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο λοιπόν λαμβάνει χώρα η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παρόλο που είχε σαν απαρχή της το φοιτητικό κίνημα, γρήγορα συσπείρωσε πλατιές και εργατικές μάζες, διαμορφώνοντας έτσι τόσο τα χαρακτηριστικά της όσο και τα αιτήματά της. Αιτήματα που διεκδικούσαν να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο του με δικαιώματα σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες. Και αν η εξέγερση καταπνίγηκε κάτω από τις ερπύστριες των τανκ, αν έγινε προσπάθεια με την μεταπολίτευση να στρεβλωθεί και να εμφανιστεί σαν κάτι μόνο αντιχουντικό που θα χωρούσε από το ΠΑΣΟΚ μέχρι και την ΝΔ, το σίγουρο είναι πως έχει ακόμα πολλά καύσιμα να δώσει στο λαϊκό κίνημα, για τις νέες μάχες που έχει μπροστά του.
Αναλύοντας την σημερινή κατάσταση προετοιμαζόμαστε για τις μάχες της δικής μας γενιάς
Σήμερα με βάση το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει μπει για τα καλά στην διαδικασία να πάρει την ιστορική ρεβάνς απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Έτσι η ένταση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, από την μία γεννάει πολεμικές συγκρούσεις από άκρη σε άκρη στον κόσμο, ενώ από την άλλη τροφοδοτεί περαιτέρω και την ίδια την κρίση. Ειδικότερα στην χώρα μας αυτή ακριβώς την διαδικασία βιώνουμε με την επιβολή από κυβερνήσεις-ΕΕ-ΔΝΤ τριών μνημονίων και εκατοντάδων μέτρων στο λαό, που μειώνουν μισθούς και συντάξεις, καταστρατηγούν δικαιώματα και κατακτήσεις και ξεπουλάνε τον δημόσιο πλούτο. Το μόνο σίγουρο είναι πως το πράγμα θα έχει και συνέχεια αφού ο κατάλογος των μέτρων δεν έχει τελειωμό. Αν τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν την μία πλευρά του νομίσματος της κυβερνητικής πολιτικής, η άλλη πλευρά είναι η φασιστικοποίηση, η όξυνση της καταστολής , η πλήρης εναρμόνιση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και όλα αυτά με άρωμα εθνικής ενότητας. Έτσι η κυβέρνηση αφού έχει καταφέρει να επιβάλει κινηματική σιωπή στο εσωτερικό ακολουθώντας την γνωστή περπατημένη όλων των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων παίζει το χαρτί των εθνικών κινδύνων στην ευρύτερη περιοχή για να δικαιολογήσει, υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα (πχ αναβάθμιση του στόλου των F16) και την αναβάθμιση της παρουσίας των αμερικάνων ιμπεριαλιστών μέσω των βάσεων σε Σούδα και Άραξο. Την στιγμή μάλιστα που οι πολεμικές επιχειρήσεις σε Ιράκ-Συρία συνεχίζονται γεννώντας και άλλα καραβάνια προσφύγων που οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άθλιες συνθήκες διαβίωσης φτάνοντας στις χώρες της Ευρώπης, ενώ τέλος έχει το θράσος να πουλάει όπλα στην Σαουδική Αραβία την ώρα που αυτή ισοπεδώνει στρατιωτικά την Υεμένη. Αυτό λοιπόν που άφησε μισό η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κάνουμε εμείς σήμερα, να συνεχίσουμε στον δρόμο του αγώνα για την διεκδίκηση δικαιωμάτων κόντρα στην μοιρολατρία και την υποταγή, γιατί ακριβώς το Πολυτεχνείο απέδειξε πως ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι όταν υπάρχει αντίσταση μπορεί να υπάρξει και φως.
Χαράζοντας την ανασυγκρότηση του δικού μας κινήματος
Αν η διαπίστωση πως τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν ακόμα και σήμερα αδικαίωτα αποτελεί την μία πλευρά του νοήματος της εξέγερσης στο σήμερα, η άλλη πλευρά είναι πως θα καταφέρει η δική μας γενιά όχι απλά να αναπαράξει ή να αντιστοιχήσει μερικά αιτήματα αλλά πως θα πάρει όλη αυτή την ανεκμετάλλευτη εμπειρία του πιο σημαντικού ίσως αγώνα των τελευταίων χρόνων και να την φέρει στο σήμερα. Πως θα μπορέσει και πάλι το κίνημα να γίνει υπόθεση των μαζών που μέσα από τις ίδιες τις διαδικασίες του θα μπορέσει η δική μας γενιά να βρει τα πατήματά της σε μια αγωνιστική πορεία, Πως θα μπορέσουμε τέλος όχι απλά να κάνουμε μια αναπαραγωγή των αιτημάτων του χθες αλλά να τα φέρουμε στο σήμερα υπηρετώντας τους σκοπούς και τις αναγκαιότατες, τα καθήκοντα και τους στόχους που θέτει η πορεία της ανασυγκρότησης τους κινήματος για το σήμερα και το αύριο.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ